28/9/14

Δικαίωμα - Το μικρό μας τσίρκο...

Χθες βράδυ πήγαμε στο θέατρο Βικτώρια να παρακολουθήσουμε το "Δικαίωμα", μια παράσταση της ομάδας Le Freak C'est Chic στα πλαίσια του Open September Festival που διοργανώνει το θέατρο Vault.
Το μόνο που γνωρίζαμε (πέραν κάποιων από τους συντελεστές που είχαμε γνωρίσει στο page 31) ήταν ότι πρόκειται για την τελευταία παράσταση ενός αλλόκοτου θιάσου...
Στην είσοδο η θηριοδαμαστής - compere της παράστασης (Βίκυ Μαστρογιάννη) μοίραζε το πρόγραμμα της παράστασης με έναν ιδιαίτερο τρόπο και μας έβαζε από νωρίς στο πνεύμα της...
Καθ όλη την διάρκεια διάβαζε αρχικά αποσπάσματα από έργα (Η πιανίστρια - E.Γιέλινεκ, Ρέκβιεμ για ένα όνειρο - H.Selby Jr., Αυτόχειρες παρθένοι - Τ.Ευγενίδης, Νέμεσις - P.Roth, Μετά το σεισμό - H.Murakami, Η μητέρα του σκύλου - Π.Μάτεσις, Μη μ' αφήσεις ποτέ - K.Ishiguro) αλλά και προλόγιζε την εμφάνιση κάθε "τέρατος" του θιάσου με έμφαση στο Δικαίωμα: σε αυτό της ελευθερίας, της πολιτικής και προσωπικής έκφρασης, του διαφορετικού, της αγάπης, της ίδιας της ζωής...
Οι συντελεστές / τέρατα(;) του θιάσου (Ο Άνθρωπος Γίγαντας - Κωνσταντίνος Μαυρόπουλος, Τα Δίδυμα - Δημήτρης & Ορέστης Σταυρόπουλος, Το Κορίτσι Λάστιχο - Γεωργία Μαυράκη, Η Γυναίκα με του Μούσι - Νίκος Γεωργίου, Λύκος/Γυναίκα Ακροβάτης - Μακρίνα Γεωργίου) άλλοτε με κωμικό κι άλλοτε με δραματικό τρόπο (στην πραγματικότητα το γέλιο κι η συγκίνηση έβγαιναν το ίδιο αβίαστα καθ όλη την διάρκεια του έργου) τραγουδούσαν λέγοντας ο καθένας την μικρή / μεγάλη του ιστορία κι αποχωρούσαν από το θίασο της ζωής ως ιδανικοί αυτόχειρες...

Ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω από όλο αυτό ο Γιώργος Καλογερόπουλος (που εκτός από την σύλληψη και την σκηνοθεσία έγραψε και την μουσική και στίχους για τα τραγούδια της παράστασης) μας έδωσε να καταλάβουμε ότι ταλαντούχοι άνθρωποι μπορούν να κάνουν το μεράκι τους τέχνη πολύ καλύτερα από "επαγγελματίες" του είδους.
 Εν κατακλείδι μια ουσιαστική παράσταση που τα είχε όλα: συμβολισμούς στην σύγχρονη πραγματικότητα, γέλιο μέχρι δακρύων (ακόμη και το γκροτέσκο είχε λόγο ύπαρξης), τροφή για σκέψη... Το μικρό (μεγάλο) μας τσίρκο έχει δικαίωμα και λόγο συνέχισης αυτής της προσπάθειας, πραγματικά ελπίζω να βρει χώρο για να εκφραστεί.
 
Ένα μεγάλο μπράβο σε όλους τους συντελεστές

27/9/14

Επιθυμίες κι ευχές

Με την ευκαιρία επετείου γάμου των δικών μου σήμερα και την ταυτόχρονη δεκαετή έλλειψη του καλύτερου φίλου μου...
θα πω τις ευχές μου με τραγούδια και τις ομορφότερες σκέψεις μου για τους ανθρώπους που αγαπάω. Ελπίζω να είστε όλοι καλά και να περπατάτε με ψηλά το κεφάλι.

20/9/14

Harvest

Κουραστική και περίεργη αυτή η εβδομάδα. Νεύρα κι ένταση στη δουλειά, στο σπίτι, στη ζωή... Συμμετοχή σε δρώμενα, σκέψεις ανάμικτες, ναι μεν αλλά...
Όλοι δείχνουν έτοιμοι για την συγκομιδή, για να δούμε τι θα μαζευτεί φέτος...
Λίγες μουσικές που άκουσα και με ηρέμησαν (ή με αγρίεψαν, αναλόγως) - ελπίζω να είστε καλά

9/9/14

Αποφόρτιση... αμφιθυμία

Όσο και να προσπαθώ να μείνω εκτός όλων αυτών που συμβαίνουν έρχεται πάντα κάτι και με βγάζει εκτός εαυτού...
Δεν μας φτάνει που οι λίστες γίνονται γαργάρα... που η υγεία κι η παιδεία πάει από το κακό στο χειρότερο, που όλα αυτά που πληρώνουμε εμείς οι τυχεροί που ακόμη δουλεύουμε πάνε στον βρόντο (για την ακρίβεια σε τράπεζες, δανειστές και λοιπές χοντρές τσέπες και κοιλιές... ναι βρε, μαζί τα φάγαμε και μαζί τα τρώμε, ξεχάστηκα), έχουμε και το κοινωνικό έργο που παράγεται στην πόλη μας, στην Αθήνα την διαμαντόπετρα, που πιο άνθρακας μόνο στα εργοστάσια παραγωγής ενέργειας...
Ιδού αγαπητοί μου η ανάπλαση της αγαπημένης (για πολλούς λόγους) πλατείας Αγ. Γεωργίου:

Ένα παγκάκι του αγαπημένου μας δημάρχου όπου δεν θα μπορούν να κοιμούνται οι άστεγοι, που είναι αρκετά επικύνδυνο για τα παιδιά και που τα 3 συνολικά που τοποθετήθηκαν μαζί με τα λοιπά έργα κόστισαν κάποιες αρκετές δεκάδες χιλιάδες ευρώ... Τουλάχιστον στην Κλαθμώνος τα ξήλωσαν τελείως για να μην κοροϊδευόμαστε κι η νέα δημοτική (και όχι μόνο) αστυνομία φροντίζει να απομακρύνει τα μιάσματα από τον απόλυτο καθωσπρεπισμό και στρουκοθαμιλισμό που μας διακατέχει ως κοινωνία.
Από την άλλη στην Πάτρα ακούω ότι ήδη η πόλη είναι πιο καθαρή από ποτέ (ζηλεύω τρελά πρέπει να σας πω) κι ότι το δημοτικό πάρκιγκ είναι πλέον εντελώς δωρεάν... 
Βέβαια πρώτο θέμα δεν είναι ούτε η κατάργηση όλων των δικαιωμάτων των εργαζομένων ή μη, πολιτών, παιδιών σε υγεία, παιδεία, την ίδια την ζωή τελικά και την ποιότητά της αλλά...
κάτι καρυάτιδες... 
κι όχι αυτή η όμορφη της εικόνας από Ελευσίνα μεριά, αλλά οι άλλες της Αμφί... (τώρα να σχολιάσω μήπως και το "αντιρατιστικό"; α μπα, τσάμπα θα γράψω...). Δεν λέω φαντάζει σημαντική ανακάλυψη, ούτως ή άλλως η σκαπάνη εδώ και 30κάτι χρόνια προς Μακεδονία μεριά σκάβει κι έχει πολιτικές κι εξωτερικές πολιτικές ορμές και δικαίως, πρέπει να αποδείξουμε το αυτονόητο... την ίδια μας την καταγωγή.
Την οποία όμως τι να την κάνω; Όταν με διώχνουν από την ίδια μου την χώρα (όλο και περισσότεροι συνάδελφοι και γνωστοί την κάνουν μετανάστες ανά τον κόσμο) οι κρατούντες ασχολούνται με το πως θα μας τα πάρουν... από παντού... είτε ΕΝΦΙΑ, είτε από την υγεία, ρίχνοντας ψίχουλα "εκπτώσεων" σε πετρέλαιο κι ακατοίκητα... ελπίζοντας απλά ότι το ακατοίκητο μυαλό μας θα εξακολουθήσει έτσι και δεν θα πάρει ποτέ εμπρός.
Δεν θέλω με τίποτα να καταλήξω σε αυτά τα αφιλόξενα και ψυχρά παγκάκια της αρχής (αλήθεια ποιος είναι ο εμπνευσμένος σχεδιαστής;) αλλά δεν σκοπεύω να κάτσω και με σταυρωμένα χέρια είτε μου συμβεί αυτό είτε όχι, κάτι πρέπει να κάνω, κάτι πρέπει να κάνουμε; Τι λέτε;

και για να σας μείνει και μια γλυκιά αίσθηση, ορίστε και το soundtrack με τίτλο Forgive & Forget...

1/9/14

Καλό Χινόπωρο...

Θεωρητικά το Φθινόπωρο μας χτυπά την πόρτα, εύχομαι σε όλους καλό μήνα και καλά κουράγια.
Οι μουσικές που με συνοδεύουν βρίσκονται παρακάτω, να είστε καλά και θα τα λέμε