Είμαστε σε μια φελούκα στο Νείλο φορώντας τις παραδοσιακές μπλε κελεμπίες των ντόπιων, το αεράκι του δειλινού σπάει επιτέλους την αφόρητη ζέστη της μέρας και τα νερά του ποταμού σκοτεινιάζουν λεπτό με το λεπτό. Με κοιτάς και τα μάτια σου αστράφτουν σαν την πρώτη φορά που ειδωθήκαμε, αυτό το ανάμικτο συναίσθημα πόθου και αναζήτησης της δικής μου ανταπόκρισης στο κάλεσμά σου. Μου φωνάζεις "κοίτα" κι είναι σα να διαβάζεις το ερωτικότερο ποίημα που γράφτηκε ποτέ. Μου δείχνεις τον θεό ήλιο που σβήνει στο θεό ποταμό και το ανεπαίσθητο άγγιγμά σου με κάνει να ανατριχιάζω λες και δέχομαι κι εγώ λίγη από τη θεϊκή μύηση της στιγμής. Σκύβεις και με φιλάς τρυφερά και γρήγορα για να μην πέσουμε στην αντίληψη του βαρκάρη, όχι τόσο επειδή σε νοιάζει αλλά περισσότερο για να μείνει εντελώς μεταξύ μας αυτή η ανεπανάληπτη στιγμή.
Όλα τα παραπάνω είδα εκείνο το βροχερό βράδυ που ήμασταν αγκαλιά κουκουλιασμένοι στη μικρή γκαρσονιέρα της νιότης μας και με ρώτησες: "πες μου τη σκέψη μου αυτή τη στιγμή"..., τότε σου είχα πει πολύ λιγότερα.
Σου υπόσχομαι ότι θα επαναληφθεί αυτή η στιγμή όταν θα είμαστε κι οι δυο έτοιμοι για να το ξαναζήσουμε, μικροί είμαστε ακόμη άλλωστε...