29/6/11

Άτιτλο & χρόνια πολλά

Ώρα 10:30 σήμερα αποφράδα αλλά κι εορτάσιμη Τετάρτη, κι εμείς για ένα τσιγάρο / διάλειμμα στον πεζόδρομο παρακολουθούμε ημι-εργαζόμενοι τι συμβαίνει: Διαδηλωτές του ΠΑΜΕ ανεβοκατεβαίνουν Σταδίου - Πανεπιστημίου, Γιαπωνέζοι με τις ψηφιακές τους τρέχουν για να αποθανατίσουν το ενσταντανέ (για αυτούς η διαδήλωση είναι μάλλον το ίδιο σπάνια όπως κι η Ακρόπολη), τραπεζικοί (ιδιωτικών) βγαίνουν ψιλοφοβισμένοι από τα μισοανοιγώμενα μεταλλικά ρολά μπας και τους πετύχει κανένας πελάτης και τους ζητήσει χάρη ή κανένας διαδηλωτής και τους ζητήσει χειρότερα, η ατμόσφαιρα άκρως ηλεκτρισμένη και βαριά από τα χημικά, ο λαιμός κι η μύτη καίνε, το μυαλό επίσης, τα πάντα στον αέρα, δεν ξέρω αν φοβάμαι τα τανκς ή την επόμενη ημέρα γενικότερα, δεν ξέρω αν φταίει ότι επιτέλους ξυπνάει ο κόσμος, μπορεί μαζί με τα ξερά να καίγονται και χλωρά, να την πληρώνουν συνολικά λειτουργοί (βουλευτές, κά) ή θεσμοί (κοινοβουλευτική δημοκρατία) αλλά δεν μπορεί να γίνει κι αλλιώς. Όταν το ποτάμι ξεχειλίζει θα πάρει τα πάντα μαζί του. Οι άτολμοι κι οι δειλοί που λένε και ξελένε όταν απειληθούν ή τους εγγυηθούν κανένα μπαξίσι δεν έχουν θέση, όσοι αντέχουν στα δύσκολα ας βουτήξουν με το κεφάλι σε μακροβούτι θολών νερών κι όπου βγει.

Μπορεί οι πρόγονοι να ασπάζονταν το "παν μέτρον άριστον", αλλά σίγουρα με τίποτα το μέτριο, το μέσον, το μεσοπρόθεσμον... κι αν έχουμε περάσει σαν λαός, κι αν έχουμε επιβιώσει από πραγματικά μεγάλες δυσκολίες, η χρηματική ασφυξία θα μας αφανίσει; μπα, δε νομίζω, αρκεί να αποτινάξουμε κακές συνήθειες του παρελθόντος και να βγούμε με καθαρό πρόσωπο κι ιδέες για να ξεκινήσουμε από την αρχή κάτι που δεν θα μας δοθεί αλλά θα είναι απόλυτα δικό μας. Είναι σαφές ότι μεγάλες προσδοκίες τύπου: Παγκοσμιοποίηση, ενωμένη Ευρώπη, κλπ έχουν αποτύχει παταγωδώς, είναι επίσης σαφές ότι η Κίνα είναι το (αθόρυβο;) αφεντικό της εποχής, δεν ξέρω αν όπως έλεγε η αγαπημένη φίλη: η Ελλάδα θα είναι η απαρχή της διάλυσης της Ευρώπης και του υπάρχοντος συστήματος, αλλά είμαι βέβαιος ότι από εμάς θα ξεκινήσει κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον το καινούργιο, έχουμε και τη δύναμη και το μυαλό κι ελπίζω πλέον και τη διάθεση για αυτό.

Προσμένω τη λιακάδα μετά την προσωρινή μουντίλα και το καθάρισμα της ατμόσφαιρας (και του μυαλού μερικών).
Χρόνια σου πολλά

24/6/11

Όπου κι αν πάω...

η Ελλάδα με κουράζει, αλλά και ξεκουράζει (για να παραφράσω τον ποιητή). Με κουράζει όλη αυτή η τόσο γνωστή ιστορία περί διαφθοράς του ποδοσφαίρου που ξαφνικά κι όλως τυχαίως βγαίνει στον αέρα μόλις κάτι ημέρες πριν την ψήφιση του %$^%@$μνημονίου the sequel (έχω χάσει και τον αριθμό, ούτε ο Κρούγκερ να ήταν - άσε που τον βρίσκω συμπαθέστερο από την Άνγκχελα), με κουράζει που κάποιοι βλέπουν θετικά την αλλαγή του άχρωμου άγευστου κι άοσμου Ευρωμπέου (ναι ξέρω, κάπου υπάρχει ορθογραφικό) με τον επίσης τα ίδια σαπιοκοιλιά σωτήρα που το μόνο που έχει να κάνει είναι να πάρει και τα λεπτά πλέον που πετάμε στα τασάκια. Με έχει κουράσει που κάποιοι είτε δε βλέπουν άλλη λύση από την επερχόμενη είτε βλέπουν σα λύση μια νέα δικτατορία (χμμμ, εδώ θα μου πεις και δεν έχεις άδικο: δηλαδή ζούμε σε δημοκρατία; δεν ξέρω στα σίγουρα ρε παιδιά). Με έχει κουράσει από τη μια ο τυπικός λόγος της πολιτικής κι ο ακόμη τυπικότερος (βλέπε "καυτή πατάτα", "τσουνάμι - οτιδήποτε", "μείωση - πτώση", "ανισότητα" κλπ) των παχυλά αμειβομένων δημοσιογράφων που δήθεν - και με το φόβο ακροαματικότητας - στριμώχνουν τον πολιτικό που έχουν απέναντί τους.
αγαπημένη τριανταφυλλιά, δώρο γενεθλίων πολύ καλών φίλων
Από την άλλη με ξεκουράζει το καλοκαίρι αυτής της χώρας. Η μπυρίτσα όταν γυρίζω από τη δουλειά και την απολαμβάνω με το κορίτσι μου παρέα, με όποια καλή παρέα, αυτός ο διακόπτης που όποτε μπορώ γυρίζω και δεν δίνω σημασία σε δουλειές και λαμόγια που με τριγυρίζουν. Με ξεκουράζουν οι μυρωδιές των λουλουδιών που φουντώνουν στη βεράντα και που με τόση προσμονή με περιμένουν να τα ποτίσω και που χωρίς να το ξέρουν με γεμίζουν με την παρουσία τους. Με ξεκουράζει το όποιο φαγητό παρέα με αγαπημένους (ακόμη κι όχι με τόσο, γιατί μου δίνουν την αφορμή της διαφωνίας και της έκφρασης των αντιθετων απόψεων). Με ξεκουράζει το μπάνιο σε κοντινές παραλίες, όταν ο ήλιος κι η αλμύρα μου μουδιάζουν το κορμί κι η θάλασσα με παίρνει μαζί της, μια κάθαρση χωρίς προηγούμενο, σαν όλα να αδειάζουν όταν την κοιτώ, όταν την αγκαλιάζω, όταν γίνομαι ένα μαζί της.
τριανταφυλλιά αγορασμένη διαδικτυακά
λίλιουμ από το S/M
Γεμάτη αντιθέσεις αυτή η χώρα, από τη μια σου τα δίνει όλα από την άλλη είναι ικανή να στα πάρει και να σε διώξει όσο εύκολα σε προσκαλεί. Για άλλη μια φορά θα πω ότι δεν είμαι διατεθειμένος να την "πουλήσω", να πέσω στην λούμπα της εύκολης ανάθεσης ευθυνών, μπορεί να μην τα φάγαμε παρέα αλλά τόσα χρόνια σας επιστρέψαμε να τα τρώτε με την παρεούλα σας. Καιρός είναι να τα μαζεύετε παιδάκια και να πάτε να παίξετε σε άλλη παραλία. Η δική μου θέλω να είναι καθαρή, με φάτσες που δε φοβούνται να αντικρίσουν τον ήλιο κατάματα, με κορμιά που δε ντρέπονται να ομολογήσουν πως πάχυναν και με μάτια καθαρά που δε χρησιμοποιούν μάσκες και σκούρα γυαλιά για να μην μπορείς να ανιχνεύσεις τις προθέσεις τους.
πορτοκαλί βουκαμβίλια της φίλης που έφυγε νωρίς
Το ότι ακόμη ελπίζω ότι από τη λάσπη βγαίνουν τα διαμάντια δεν θα επιτρέψω σε κανένα να μου το στερήσει ως άποψη, το ότι από πλατείες, παρέες κι ανταλλαγή ιδεών κι απόψεων οπουδήποτε κι αν γίνονται μόνο καλό μπορεί να φέρει επίσης. Συγγνώμη γιατρέ μου, μια χαρά νιώθω, ελπίζω να σας απογοητεύω. Καλό καλοκαίρι να έχουμε ρε παιδιά...

7/6/11

Άλλο ένα τούβλο (πέφτει) από τον τείχο

Οι χαρακτηρισμοί κι οι ταμπέλες πάντα με ενοχλούσαν. Δεν έβρισκα ποτέ ελκυστικό όταν το απόλυτο μιας στάμπας καθήλωνε το οτιδήποτε, (και δε μιλάω βέβαια για προϊόντα κι αντικείμενα αλλά για ιδέες και στάσεις ζωής), έτσι κάποιες φορές παρότι έκανα προσπάθειες ένταξής μου σε οργανώσεις (διαφόρων ειδών, όχι μόνο πολιτικών) γρήγορα απογοητευόμουν κι αποχωρούσα. Παρόμοια όσο επικριτικοί κι αν είναι κάποιοι με το όποιο κίνημα αγανακτισμένων ή οπουδήποτε επαναστατημένων, ειδικά στο ότι δεν υπάρχουν συγκεκριμένες προτάσεις ή ιδεολογική τοποθέτηση, εμένα πάλι μου πάει. Επιτέλους βρίσκω ελπιδοφόρο κάτι που ξεκίνησε ως απλή ακομμάτιστη διαμαρτυρία για τη ανυπόφορη κατάσταση που βιώνει ο καθένας ξεχωριστά κι ενώθηκε με άλλους παρόμοια δυσαρεστημένους δημιουργώντας ένα πραγματικά πρωτόγνωρο για τα Ελληνικά δεδομένα κίνημα. Τώρα που το σκέφτομαι αυτή η λέξη (το κίνημα ντε) αρκετά ταλαιπωρήθηκε από δήθεν προοδευτικούς, δήθεν αγωνιστές που υπερασπίζονται το καλό του απλού πολίτη, καιρός είναι να πάρει τη θέση που του αρμόζει. Ξέρουμε όλοι καλά ότι όταν τα μέσα αποφασίσουν να δώσουν ένα τέλος σε αυτό θα βρουν τον τρόπο. Λίγο με την υπερβολική θέαση (που πάντα κουράζει), λίγο με την απαξίωση (τύπου είναι απαξίωση των θεσμών γενικά – λες κι οι θεσμοί είναι οι καρέκλες της Βουλής ή λες κι οι θεσμοί είναι αυτοί που ευθύνονται για την απαξίωση του πολίτη), ίσως αργότερα και με δολιοφθορές (τα γνωστά, μη τα λέμε πάλι, γνωστοί άγνωστοι κλπ παρακρατικά στοιχεία), αν θέλουν μπορούν να αλλάξουν την κοινή γνώμη εναντίον και πάλι. Εγώ ως γνωστόν υπέρμετρα αισιόδοξος (τόσο που κάποιοι φίλοι επαγγελματίες κιόλας με αποκαλούν ημίτρελο στην καλύτερη) αυτή τη φορά πιστεύω ότι δεν θα πέσει στην λούμπα και πάλι ο κόσμος.
τα τείχη χρωματίζονται κι από όνειρα
Όταν βλέπω τον πατέρα μου να χειροκροτεί αυτές τις κινήσεις παίρνω κι εγώ κουράγιο. Όταν μου λέει θα στεκόμουν κι εγώ με τις ώρες στην πλατεία και θα μούντζωνα με το καλό το χέρι (λόγω ημιπληγίας η μια του πλευρά δεν βοηθάει βλέπετε να κάνει αυτά που θα ήθελε) με κάνει να πιστεύω ότι είμαι στη σωστή πλευρά. Κι αυτά από ένα άνθρωπο που έχει αγωνιστεί με όλες του τις δυνάμεις και σε πολύ δύσκολες εποχές για τη χώρα: από τον Β’ Παγκόσμιο και την κατοχή ως παιδί κι έφηβος, στον εμφύλιο και τα πέτρινα χρόνια ως νέος, και στην χούντα την καλύτερη εποχή της ωριμότητάς του, έδωσε τα πάντα για τις ιδέες του. Όταν κάποιες από αυτές γκρεμίστηκαν μαζί με τείχη και σύνορα σίγουρα απογοητεύτηκε, όμως γρήγορα διέγνωσε ότι έρχεται το τέλος της ιδεολογίας και των αξιών της εποχής του κι ότι οι ερχόμενες γενιές θα φέρουν κάτι εντελώς καινούργιο. Η αποτυχία είναι γενική και πολύπλευρη, όσο καλή και να είναι στη θεωρία η μια ή η άλλη πλευρά, στην πράξη έχουν αποτύχει παταγωδώς, καιρός να πάμε για άλλα. Αυτό δε σημαίνει λοιπόν απαξίωση θεσμών γενικά και χωρίς αιτία αλλά προσπάθεια εύρεσης άλλου δρόμου, που μπορεί να παίρνει λίπασμα κι ιδέες από υπάρχοντα συστήματα αλλά να τα αναγάγει στην εποχή και τις απαιτήσεις του. Τέλος δεν μου φαίνεται καθόλου περίεργο να έρθει το καινούργιο επιτέλους από την Ελλάδα, στις ιδέες πάντα ήμασταν καλοί, στην πράξη χωλαίναμε τελευταία.

Αγωνιστικούς χαιρετισμούς και συνεχίστε όπως μπορείτε (κι όπως θέλετε) να αντιστέκεστε στο παράλογο και σε αυτό που δεν σας πάει.