25/3/09

Κρίση...

όχι η γνωστή οικονομική των ημερών, ούτε η άλλη του άσματος "κρίση, με πιάνει κρίση", το πως κρίνουμε τους άλλους είναι το θέμα μου. Είναι κάτι που ακόμη το δουλεύω κι ίσως δεν έχω καταλήξει εντελώς, πάντως βγήκε στην επιφάνεια κι άρχισα να το επεξεργάζομαι σαν θέμα από προχθεσινή συζήτηση περί παντός επιστητού μετά καλής παρέας όπου η κριτική σε συγκεκριμένα πρόσωπα (είτε ήταν πολιτικοί, είτε γενικότερα φίλοι, γνωστοί, άνθρωποι της διασημότητας ή όχι) έδινε κι έπαιρνε. Παρατήρησα λοιπόν (και διαφώνησα σε αρκετά σημεία) με τους ανθρώπους που στην κριτική τους απέναντι στον άλλο βγάζουν δικά τους θέματα και προβλήματα και σε καμία περίπτωση δεν μπαίνουν στη θέση του. Βλέπουν μόνο από τη δική τους μεριά το φαίνεσθαι, κρίνουν πράξεις σύμφωνα με τα δικά τους πιστεύω, αφήνουν εκτός την διαφορετικότητα στη σκέψη και την έκφραση, τις περισσότερες φορές επιφανειακά ή εντελώς αντίθετα: δηλαδή με τόσο βάθος που φτάνει να κουράζει σαν ανάλυση.
Τα πράγματα είναι πολύ απλούστερα: είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς με τον άλλο, δεν είναι ανάγκη να ακολουθεί ο οποιοσδήποτε τα πιστεύω σου για να γίνει αποδεκτός από σένα, ειδικά αυτοί που εκτίθενται. Θα μου πεις (κι έχεις δίκιο) ότι ειδικά αυτοί που εκτίθενται σε δημόσια κριτική περιμένουν αντιρρήσεις ίσως κι αφορισμούς για το τι λένε ή τι κάνουν, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ από τους σκεπτόμενους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μου να απορρίπτουν κάτι που δεν κατανοούν είτε λόγω διαφοράς ηλικίας, είτε λόγω διαφοράς απόψεων. Κανείς δεν κάνει τον κόπο να καθαρίσει για λίγο από τις σκέψεις και τα προβλήματά του και να δει με άλλο μάτι το συνάνθρωπό του, κανείς δεν είναι διατεθειμένος να προσεγγίσει την αλήθεια του άλλου γιατί πιστεύει στο δικό του δόγμα, την προσωπική του αλήθεια (που άλλη δεν υπάρχει;). Θα μου πεις τώρα: εσύ δεν κρίνεις (κατακρίνεις πολλές φορές); Σαφώς και το κάνω και σίγουρα είναι δύσκολο να βρίσκω παντού δικαιολογίες (ακόμη δυσκολότερο να μπαίνω στη θέση και το μυαλό του άλλου). Πάντως προσπαθώ να μην είμαι απόλυτος στην κρίση μου και να αφήνω παραθυράκια ανοιχτά, για να ξαναπεράσω, να δω μήπως δεν είχα δίκιο, μήπως ήμουν αυστηρός, μήπως δεν είχα καθαρό μυαλό. Ενώ αν βάλω αυτή την (απόλυτα μισητή για μένα) ταμπέλα στον οποιονδήποτε και τον χαρακτηρίσω κάπως, δεν υπάρχει περίπτωση να του κάνω επίσκεψη στο μέλλον.
Με όλα τα παραπάνω δεν ασπάζομαι ούτε αναπαράγω το (παρα)χριστιανικό μην κρίνεις ίνα μην κριθείς, απλά προτείνω ότι όταν το κάνουμε να βάζουμε το (προ)χριστιανικό νεράκι στο κρασί μας και να εξετάζουμε διάφορες παραμέτρους όταν το κάνουμε.

Αυτό τον καιρό συνέπεσε να βλέπω πολύ αγαπημένους φίλους από διάφορα μέρη της Ελλάδας που είτε είναι ήδη είτε πρόκειται να έρθουν εδώ, και δεν σκοπεύω βέβαια να αναλωθώ σε κανενός είδους κριτική, μόνο να διασκεδάσω και να το ρίξω λίγο έξω (ή και μέσα καλά είναι με καλή παρέα). Σας φιλώ κι ελπίζω η Σαββατιάτικη αλλαγή ώρας να αλλάξει και τις διαθέσεις μας (λατρεύω να αργεί να νυχτώσει...)

Υ.Γ.: Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες και στο Έθνος μας βεβαίως

20/3/09

Αγαπητό μου ημερολόγιο...

σήμερα μας έκαναν άλλη μια αλλαγή θέσεων στην εργασία. Την έκτη αν θυμάμαι καλά σε δύο περίπου χρόνια. Όχι δεν παραπονιέμαι, είναι για να μη βαριόμαστε και να αλλάζουμε παραστάσεις. Επίσης η επικοινωνία με συνεργάτες έχει περάσει σε Αλμοντοβαρικά επίπεδα, εκεί που συζητάς για οικονομικά θέματα μπορεί να ξεφυτρώσει το θέμα της έλλειψης κατανόησης από φίλους, γνωστούς, την οικογένεια, τον /την γκόμενα κ.ά χαριτωμένα. Θέλει πολύ κόπο τελικά να βγάλεις το παντεσπάνι στις μέρες μας. Το πιο τραγελαφικό γεγονός πάντως κι ένα από τα καλύτερα που έχω δει τελευταία είχε να κάνει με επαγγελματικό e-mail από γραμματέα συνεργάτη που ξεκινούσε με το: hello είμαι ο τάδε... και κατέληγε: σας παρακαλώ μη με δώσετε στο αφεντικό για την πατάτα που έκανα γιατί σαν νέος θα φάω σουτ (αυτολεξεί σας λέω, ακόμη δεν το πιστεύω...). Τι να πεις, το χιούμορ καμιά φορά αποδίδει (όχι πάντως στη συγκεκριμένη περίπτωση).
Κατά τ' άλλα καλά να λέμε, αν και περίμενα ότι με την εαρινή ισημερία κάπως θα έστρωνε ο καιρός. Έτσι για να φτιάξει λίγο η διάθεση των παιδιών που βλέπω κάθε πρωί πηγαίνοντας για τη δουλειά. Φατσούλες νυσταγμένες, βαριεστημένες, αδιάφορες, άλλο ένα ίδιο πρωινό, μουντό, θολό, δε θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι, Ταμάρ κατέβα - σαν σίγμα τελικό ξυπνάω κάθε πρωί, προσπαθώ να αλλάζω διαδρομή κάθε μέρα, να αλλάζω διάθεση πριν μπω στο γραφείο, να έχω την πραγματική μου διάθεση όταν μπαίνω σπίτι (ανάποδα το κάνω; μάλλον). Κι όμως κάπως ανέγγιχτος δείχνω τελευταία, και τα καλά και τα άσχημα τα αντιμετωπίζω με τον ίδιο περίπου τρόπο: ε και; Πιθανόν να είναι η διάθεση μετά από τη χειμερία νάρκη που ομολογουμένως είχε μεγάλη διάρκεια, θέλω ανάλαφρα ρούχα, χαμόγελα, μουσικές, φαγητά, θεάματα - τα φασόλια κι ο Αγγελόπουλος μου έπεσαν βαριά χθες βράδυ...

Γεμίστε μπαταρίες παίδες, με τον ήλιο, τον αέρα κι ότι άλλο φυσικό σαν ενέργεια μπορείτε να φανταστείτε, οποιαδήποτε εναλλακτική μορφή των πραγμάτων είναι το μέλλον, είτε το θέλουν είτε όχι...

11/3/09

Διαδικτυακές αρλούμπες...

Κόσμος πάει, κόσμος έρχεται. Ιστολόγια ανοίγουν, κλείνουν, αλλάζουν τόπο, βαριούνται. Συνηθισμένα πράγματα δηλαδή, όπως στη ζωή. Όπως κάθε καινούργιο πράγμα όταν πρωτοασχολείσαι με το ιστολογείν, πορώνεσαι, εθίζεσαι. Με τον καιρό βάζεις νέες προτεραιότητες, δεν είσαι σίγουρος αν θέλεις να γράψεις, να μοιραστείς, να εκφραστείς, να εκτεθείς. Εγώ επιμένω πάντως κι όταν έχω ελεύθερο χρόνο εδώ μέσα τον περνώ. Όχι με την ίδια δυναμική στο να γράψω κάτι όσο να διαβάσω. Κι όταν λέω διαβάσω όχι να ενημερωθώ. Βαριέμαι τα ενημερωτικά /ειδησεογραφικά /παπαρολογικά blogs. Με ενδιαφέρουν οι γνώμες, οι αισθήσεις, οι εικόνες, αυτό που έχει ο καθένας μας μέσα του, με όποιον τρόπο κι αν το εκφράζει. Η πρώτη είδηση, η έκθεση και το κουτσομπολιό αρκούν και περισσεύουν από τα υπόλοιπα ΜΜΕ, δεν χρειάζεται άλλο ένα δεκανίκι αυτή η ιστορία, έχουμε σημαντικότερα πράγματα να ασχοληθούμε.
Αντιπαθώ εξίσου με τα παραπάνω blogs και τα προσωποβιβλία (facebook ελληνιστί). Ανήκω βλέπετε στο κάτω του 20% (όλο πέφτει το ποσοστό, ενημερώστε αν γνωρίζετε ακριβή στοιχεία) που είπα εγώ ποτέ δεν πρόκειται να ασχοληθώ με αυτό το χαζόπραγμα. Ξέρω, ξέρω, μπορείτε να μου αραδιάσετε δεκάδες λόγους για τους οποίους αξίζει κανείς να ασχοληθεί, όμως κανείς από αυτούς δεν πρόκειται να με πείσουν. Εξάλλου ήμουν ανέκαθεν εκτός μόδας.
Που θέλω όμως να καταλήξω με τα παραπάνω 2 φαινομενικά άσχετα διαδικτυακά θέματα; Πολύ απλά (και για διάφορους λόγους που χρήζουν μεγάλης ανάλυσης) χάνουμε την ουσία. Την ίδια τη ζωή. Αντί να ασχολούμαστε με την πραγματικότητα, είτε αυτή έχει να κάνει με ανθρώπους που βλέπεις κι αγγίζεις, συζητάς και χαϊδεύεις, φιλάς κι ερωτεύεσαι, είτε με ζώα, είτε με τη φύση, δημιουργούμε μια ψεύτικη πραγματικότητα, κοινωνία, συναναστροφή, όμορφα καλυμμένοι πίσω από  χαριτωμένα παρασκήνια και προσκήνια. Δε λέω, καλά είναι τα χόμπι αρκεί να μην γίνονται εμμονές κι αποκλειστικοί στόχοι.

Αφιερωμένο σε όσες κι όσους γνώρισα μέσω του δικτύου στην πραγματική ζωή (ή και το ανάποδο), κάποια στιγμή θα κάνω τον απολογισμό, ίσως με την συνταξιοδότησή μου (τη διαδικτυακή εννοείται γιατί από την άλλη δεν το βλέπω...)

7/3/09

Λες να ήρθε η Άνοιξη;

Φτάσαμε αισίως στον Μάρτη, τυπικά αρχή της Άνοιξης, ουσιαστικά αυτό το μεταίχμιο μεταξύ κρύου και ζέστης, μουντίλας και ηλιοφάνειας. Εκεί που ξεκινάς με καλό καιρό να πας στη δουλειά σου, φεύγεις με αστραπόβροντα και λασποβροχή. Μαζί με τον καιρό παρατηρώ να συμπαρασύρονται και οι διαθέσεις των γύρω μου, από την καλή στην κακή διάθεση και τα νεύρα, πολλά νεύρα ρε παιδιά. Κάτι οι κρίσεις (οικονομικές, θεσμών, αξιών, ηθών και πολλών ακόμα), κάτι οι υποσχέσεις που δεν κρατήθηκαν κι οι ελπίδες που δεν ευοδώθηκαν, πολύ θέλει ο άνθρωπος;Έτσι από τη μια στη δουλειά προσπαθώ να κρατώ ισορροπίες και με αστεία να αντιμετωπίζουμε την κάθε δυσκολία ενώ στο σπίτι και στα προσωπικά χωρίς να υποκρίνομαι προσπαθώ να εμφυσήσω αυτή την - που την βρίσκεις ρε φίλε να μας δώσεις και μας - αισιοδοξία. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ απορώ με τον εαυτό μου: λες να είμαι αναίσθητος και να μην με αγγίζουν όλα τα δεινά που (μπορεί και να μην) συμβαίνουν γύρω μου; Αλλά από την άλλη σιγά μην έρχεται και το τέλος του κόσμου (όπως τον ξέρουμε που λέει και το τραγούδιον). 
Χθες το βράδυ εκεί που τρώγαμε με παρέα τα ωραία μας κεμπάπ άκουσα (για άλλη μια φορά τελευταία) το αυτονόητο ίσως: και πόσα πια αυτοκίνητα, κινητά, δάνεια, κ.ά καταναλωτικές σαχλαμάρες να αγοράσει ο κόσμος; μπουκώσαμε πλέον (αυτό ειπωμένο από έναν μπουκωμένο με κεμπάπ ακούγεται ακόμη πιο ακριβές...). Έτσι είναι, κορεσμός, ναδίρ και πάμε πάλι από την αρχή. Ότι καταρρέει ή καίγεται ξαναχτίζεται ή αναγεννιέται, το μόνο που ελπίζω είναι να γίνουν λιγότερα λάθη και κάποια παθήματα να γίνονται μαθήματα.

Υ.Γ.: Η απάντηση στην ερώτηση τίτλου είναι ΝΑΙ, θέλουν δεν θέλουν ήρθε, η φύση δεν κάνει ποτέ λάθος - ακόμη κι όταν τιμωρεί...

Χρόνια πολλά στον αδελφό μου κι όσους γιορτάζουν σήμερα, καλή Σαρακοστή, Χαιρετισμούς και χαιρετίσματα