26/11/08

Περισσότερο φως...

... για να δούμε τους ιριδισμούς που γεννιούνται σε ένα γυαλί ή στο νερό και να νομίζουμε ότι βλέπουμε το ίδιο το ουράνιο τόξο. ...για να φορέσουμε χρωματιστά γυαλιά ώστε να βλέπουμε φιλτραρισμένες τις άσχημες εικόνες που συναντούμε στο διάβα μας. ...για να μπορέσουν να αναπτυχθούν φυτά και οργανισμοί που το έχουν άμεση ανάγκη. Γιατί με αυτό ξορκίζουμε τους φόβους που γεννιούνται στο σκοτάδι και γινόμαστε αισιόδοξοι και δυνατοί.
Ἴσως τὸ φῶς θἆναι μιά νέα τυραννία. Ποιός ξέρει τί καινούργια πράγματα θά δείξει, είπε ο Καβάφης, ενώ το περίφημο φως περισσότερο φως του Γκαίτε είναι ακόμη πιο ταιριαστό στις ημέρες μας.
Και δεν εννοώ της χειμωνιάτικες ημέρες που έρχονται και σκοτεινιάζει νωρίς, ο καιρός είναι μουντός και μας λείπει το φως, αλλά το φως της ζωής, της ελπίδας, αυτό που μπορεί να έρθει από έναν άνθρωπο που σε αγαπάει, που σου χαμογελάει, που σου δίνεται. Αυτό που χάνεται όταν ο άνθρωπός σου πονάει κι αυτόματα νιώθεις κι εσύ τον πόνο, σωματικό /ψυχικό ή και το συνδυασμό τους (ίσως υποφέρεις ακόμη περισσότερο) σκοτεινιάζοντας τη διάθεση και την οπτική σου.
Για όλα αυτά που ζήσαμε, αγαπήσαμε, μοιραστήκαμε, γευτήκαμε, είδαμε, ακούσαμε, μυρίσαμε, αγγίξαμε, για όλα αυτά που έχουμε ακόμη να περάσουμε παρέα, για μια ζωή γεμάτη φως...

σ' ευχαριστώ

υ.γ.: πάνε 14 χρόνια από τότε που ένα φως μπήκε στη ζωή μου σαν κομήτης, αλλά τελικά έγινε αυτόφωτος πλανήτης και καθιερώθηκε στο προσωπικό μου σύμπαν

21/11/08

Σε συνέχεια του προηγούμενου...

κι επειδή x-έγερση είναι κι η οικολογική και περιβαλλοντική ευαισθησία και συνείδηση, αντιγράφω και προσυπογράφω το παρακάτω κείμενο:

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΩΝ
Ερμού 134 -136, 105 53 Αθήνα - τηλ.: 210 32 52 214. archaeol@otenet.gr


Αθήνα, 14-11-2008
Αρ. πρωτ. 220

Προς
1. κ. Μ. Λιάπη
Υπουργό Πολιτισμού
2. κ. Θ. Δραβίλλα
Γενικό Γραμματέα Υπουργείου Πολιτισμού
3. Τα μέλη του Κεντρικού Αρχαιολογικού
Συμβουλίου
4. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης


Αξιότιμε Κύριε Υπουργέ
Αξιότιμε Κύριε Γενικέ Γραμματέα
Αξιότιμα Μέλη του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου


Ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων παρακολουθεί με μεγάλη έκπληξη την εμμονή του Ενιαίου Συνδέσμου Διαχείρισης Απορριμμάτων του Νομού Ημαθίας για την χωροθέτηση του εργοστασίου επεξεργασίας και υγειονομικής ταφής των απορριμμάτων του νομού στην θέση 12, την τελευταία κατά σειρά επιλογής από όσες προτάθηκαν από την σχετική μελέτη.

Η θέση αυτή βρίσκεται σε περίοπτο σημείο της πλαγιάς των Πιερίων, σε χώρο κηρυγμένο ως Περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, πολύ κοντά σε περιοχή χαρακτηρισμένη και προστατευόμενη ως "Νατούρα", σε απόσταση μόλις 350 μέτρων από την λίμνη του Αλιάκμονα που χρησιμοποιείται για την υδροδότηση της Θεσσαλονίκης και κυρίως σε ένα σημείο, όπου υπάρχουν εμφανή στο χώρο τα κατάλοιπα μιας από τις αρχαίες κώμες των Αιγών και που απέχει μόλις 1,5 χλμ. από το όριο του κηρυγμένου αρχαιολογικού χώρου της πρώτης πρωτεύουσας των Μακεδόνων και μόλις 4 χλμ. από το Μουσείο της Βεργίνας.

Η αστοχία αυτής της επιλογής είναι προφανής για τον κοινό νου, αλλά και για τους επιστήμονες και δεν είναι τυχαίο ότι στην δημόσια αντίδραση πρωτοστατεί το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος που έχει ήδη προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας, ενώ μόλις πριν ένα χρόνο το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο ομόφωνα γνωμοδότησε εναντίον αυτής της χωροθέτησης και ο Υπουργός Πολιτισμού την απέρριψε με Απόφασή του.

Ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων θεωρεί αδιανόητο, όταν μάλιστα υπάρχουν στον νομό άλλες πολύ καταλληλότερες θέσεις για την συγκεκριμένη χρήση, η εμμονή σε μια κακή επιλογή να γίνει η αιτία να δημιουργηθούν περιβαλλοντικά προβλήματα ( μόλυνση του Αλιάκμονα, καταστροφή του δασικού τοπίου) πολύ μεγαλύτερα από αυτά που υποτίθεται ότι θα επιλυθούν.

Ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων δεν θα ανεχθεί να καταστραφούν αρχαιότητες και εν τέλει να υποβαθμιστεί η αισθητική και το κύρος του αρχαιολογικού χώρου των Αιγών, ενός από τους πιο σημαντικούς σε μνημεία, ευρήματα, αλλά και συμβολισμούς τόπους της χώρας.

Η ανύψωση στην πλαγιά του βουνού ενός εργοστασίου επεξεργασίας απορριμμάτων που ο ταξιδιώτης που κινείται στην περιοχή θα το βλέπει από παντού σαν "τοπόσημο" του αρχαιολογικού χώρου είναι βέβαιο ότι θέτει εν αμφιβόλω την τεράστια προσπάθεια της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας για την προβολή και την ανάδειξή της πρώτης πόλης των Μακεδόνων, βάζοντας σε κίνδυνο ακόμη και την υφιστάμενη εγγραφή του χώρου στον κατάλογο των μνημείων της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ.

Έχουμε την πεποίθηση ότι το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, το κορυφαίο γνωμοδοτικό όργανο της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, ανεπηρέαστο από όποιες πιέσεις, για μια ακόμη φορά θα ανταποκριθεί στο ρόλο του και το ΥΠΠΟ θα προστατεύσει, όπως οφείλει, την κορυφαία πολιτιστική κληρονομιά των Μακεδόνων.


Για το Διοικητικό Συμβούλιο του
Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων,

Ο Πρόεδρος Δημήτρης Αθανασούλης

Η Γενική Γραμματέας Άλκηστης Παπαδημητρίου


Ελπίζω κάποια φωτεινά μυαλά να μπορέσουν να αποτρέψουν μια ακόμη επερχόμενη καταστροφή σε έναν από τους ομορφότερους τόπους αυτής της γης που τόσο έχουμε ήδη ταλαιπωρήσει...
καλό Σ/Κ σε όλους


υ.γ.: δεν υπάρχει λόγος για σχόλια, όποιος θέλει αντιγράφει ή δηλώνει τη συμπαράστασή του σε αυτή την προσπάθεια

17/11/08

Χ-έγερση

Εντάξει, είμαι μιας άλλης εποχής, το είπαμε. Δε μου αρέσουν όμως τα: τότε ήταν αλλιώς, σιγά μη δεν έχει η νέα γενιά τις δικές της αγωνίες για το μέλλον. Μπορεί η σημερινή ημέρα να θυμίζει πως όταν τα νιάτα βρουν τον παλμό τους μπορούν να κάνουν μικρά ή μεγάλα θαύματα, κάτι που κάποιοι ή μάλλον συγκεκριμένοι θέλουν είτε να υποβιβάζουν είτε να διατηρούν ως ηρωικό κατόρθωμα άλλων εποχών που δύσκολα επαναλαμβάνεται, αλλά πάνω από όλα είναι μια ευκαιρία να αναλογιστούμε: ωραία κάποιοι, κάποτε, κάπου διάλεξαν το δύσκολο δρόμο, εμείς τώρα τι; Μήπως βολευτήκαμε; νιώθουμε ότι οι δυνάμεις μας δε φτάνουν να τα βάλουν με τους ανέγγιχτους υπερήρωες που μόνο από το γυαλί βλέπουμε κι από τη βολή του καναπέ κριτικάρουμε; Τα κάγκελα του προαυλίου που μαχόμαστε τα βάζουμε μόνοι ή κάποιοι άλλοι κι εμείς ευχαριστημένοι νιώθουμε ότι φωνάζουμε στον "εχθρικό γίγαντα με τις ωτοασπίδες";
Δε χρειάζεται ούτε να θυμόμαστε ούτε να λιθοβολούμε τα παιδιά των διάφορων επαναστάσεων (εντός ή εκτός εισαγωγικών), όπως του '68, '74 και άλλων χρονολογιών, ήταν εκεί όταν έπρεπε, έκαναν αυτό που ένιωθαν τότε, μπορεί τελικά κάποιοι ή το σύνολό τους να βολεύτηκε τελικά, να "εισέπραξε" με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τον αγώνα του σε είδος, θέση, τιμές, αλλά αυτό που αξίζει να θυμάται κανείς είναι οι λόγοι που τους έσπρωξαν να αγωνιστούν για ιδεώδη. Η ισοπέδωση κι η μη μνήμη μόνο κακό μπορεί να κάνουν.
Μπορεί οι εξεγέρσεις πλέον να φαντάζουν γραφικές κι άλλων εποχών, μπορεί τα διάφορα "γεγονότα" (τι άκαιρος χαρακτηρισμός αυτός), να έχουν γίνει πανηγυράκι, όπου πλανόδιοι πωλούν τα όνειρα σε προσφορά ή σε αναμνηστικά χαμηλού κόστους, αλλά πάντα μια μικρή φλόγα σιγοκαίει περιμένοντας τις κατάλληλες συνθήκες και τους ανθρώπους που θα της ρίξουν το προσάναμμα.
Η προσωπική μου ανάμνηση από τις ημέρες εκείνου του Νοέμβρη ήταν η αγωνία και τα δάκρυα των δικών μου που σκυμμένοι πάνω από το ράδιο έκαναν την ελπίδα τους δένδρο ανθισμένο, μια σφαίρα που έσκασε κοντά μου στη βιτρίνα γειτονικού ζαχαροπλαστείου (έμεινε για χρόνια εκείνη η τρύπα να μας το θυμίζει), η εμμονή του αδελφού μου ότι καλά να πάθουν που τα βάζουν με το στρατό... η δική μου αμηχανία καθότι μικρότερος και τίνος τη θέση να πάρω... (παιδιά κι οι δυο ακόμη σαφώς), οι επόμενες χρονιές με τις πορείες, όπου λουλούδια, δακρυγόνα και κυνηγητό ήταν απαραίτητα συστατικά αυτού του εορτασμού, και χρόνο με το χρόνο μια φθίνουσα πορεία, λίγο η λήθη λίγο η απομυθοποίηση, όπως ο πόνος για τον χαμένο αγαπημένο που με τα χρόνια γλυκαίνει...
Έχω χρόνια να αφήσω λουλούδια, να πάω σε πορεία, να νιώσω ότι συμπράττω και αγωνίζομαι αλλά δε νιώθω με τίποτα ότι έχω παραιτηθεί, ελπίζω να μπορέσω να συμμετέχω με όποιες από τις δυνάμεις μου μπορώ σε ένα νέο αγώνα για την προάσπιση ιδανικών και στόχων.

υ.γ.: αφιερωμένο στον πατέρα μου κι όποιον άλλον άνθρωπο έχει βάλει τα ιδανικά του κοινού καλού πάνω από προσωπικά συμφέροντα

10/11/08

Η ζωή είναι αλλού...

... και συγκεκριμένα στο γνωστό και μη εξαιρετέο Ευβοιώτικο χωρίον που αντιστέκεται όσο μπορεί στην κρίση (εσωτερικό αστείο, σε αυτόν που αναφέρομαι θα καταλάβει) και ξέρει ακόμη να γλεντάει όσο και όποτε μπορεί.
Παρασκευή βράδυ με τα πολλά, ξεκινώ απευθείας μετά τη δουλειά για να παραβρεθώ στο ένα από τα δύο κοσμικά γεγονότα του μήνα (για το άλλο θα ενημερωθείτε εγκαίρως), δηλαδή στη γιορτή του κολλητού. Παρότι γνώριζα καλά ότι αποκλείεται να με αφήσουν τα τηλέφωνα να ησυχάσω όπως θα το ήθελα, δεν το έχανα για δεύτερη χρονιά με τίποτα. Έφτασα που λέτε κατά τις 9 το βράδυ κι όπως ήμουν με τσάντες, τσαντάκια, κινητά κι ακίνητα πήγα κατευθείαν στην εργασία του κολλητού, τη γνωστή και λατρεμένη ψαροταβέρνα της περιοχής. Μετά από αγκαλιές, φιλιά κλπ συγκινητικά (όπως: που χάθηκες βρωμόσκυλο, κι άλλα που η ανατροφή μου δεν μ' αφήνει να περιγράψω εδώ), κάθισα σ' ένα τραπεζάκι περιμένοντας να σχολάσει ο φίλος. Λίγο κρασάκι κι αρκετά επαγγελματικά τηλεφωνήματα μετά φύγαμε για το σπίτι (μεγάλη παρένθεση: αντιστάθηκα σ' όλα τα κουτσομουράκια, γαβράκια, κλπ θαλασσινά κι όχι μόνο εδέσματα που περνούσαν μπροστά από τη μύτη μου για να μπορέσουμε να χαρούμε το μετά καλύτερα). Ψόφιοι αλλά χαρούμενοι που ξανασμίγαμε πήγαμε σπίτι του όπου μας περίμεναν η σύζυγος κι η θυγατέρα (και κάτι σκυλιά που δεν θα αναφερθώ περαιτέρω σε αυτά γιατί ζηλεύει κι η Tamar μου). Μεζές στα γρήγορα (μια και τα μαγαζιά της περιοχής δεν κρατούν ως αργά τέτοιο καιρό), καλό κρασάκι και παρεούλα από τα παλιά (και καλά). Είπαμε να πέσουμε νωρίς μια και η αυριανή θα ήταν μια "γεμάτη ημέρα".
Σάββατο ευτυχώς δεν με ξύπνησαν νωρίς τα τηλέφωνα και μετά από δύο - σχετικά - γρήγορους καφέδες στρωθήκαμε στη δουλειά: έπρεπε κάποιος να βοηθήσει στο σούβλισμα... Γιατί ψαροχώρι το μέρος αλλά στις γιορτές και τα καλά τον σουβλίζουν τον οβελία. Οποία τύχη για κάποιον που μόνο ζωντανά τα αντέχει τα αμνοερίφια... Αρχικά λοιπόν έπρεπε να κρατήσω κόντρα για να περάσει η σούβλα... what? τέτοιο βάρβαρο πράγμα δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα μπορούσα να το κάνω, τι κι αν έταξα σε όλους τους παρευρισκόμενους τα καλύτερα, τι κι αν ικέτεψα έστω για χειρουργικά γάντια κι ένα mp3 για να μην ακούσω το ανατριχιαστικό κρακ όταν θα διαπερνά η σούβλα το κρανίο του άτυχου αμνού... μάταια, έπρεπε να αναλάβω τη δύσκολη αποστολή.
εδώ ο κολλητός τακτοποιεί τις τελευταίες λεπτομέρειες (δεσίματα, βιδώματα, κ.ά κουφά που συμβαίνουν ώστε να μην πέσει το αρνί από τη σούβλα στη θράκα, όχι έμαθα πολλά πράγματα ομολογώ)

Αφού πέρασα το δυσκολότερο σημείο (έτσι νόμιζα) της υπόθεσης, τοποθετήσαμε - το πρώην χαρούμενο ζωντανό που κάποτε έβοσκε και χοροπηδούσε χαρούμενο στους αγρούς - τη σούβλα πάνω στην ψησταριά και περιμέναμε να ψηθεί σιγά - σιγά. Πέντε ώρες περιμέναμε να ψηθεί η προβάτα, μαζί κι ένα νοστιμότατο κοντοσούβλι home made με περίσσια μαστοριά μαριναρισμένο και περασμένο, και κάτι κοτόπουλα που όλο λέγαμε: να τα βάλουμε τώρα; όχι μωρέ μη βιάζεσαι (και που κάψαμε ίσως λίγο, αλλά ποιος ασχολήθηκε μαζί τους τελικά;). Αυτές οι πέντε ώρες πέρασαν με πολύ χαβαλέ, κάμποσα ποτηράκια από το άγουρο κρασάκι (που αντί να βράζει ήσυχο στο βαρελάκι αποφασίσαμε να βράσει στα στομάχια μας), μερικά δύσκολα επαγγελματικά τηλεφωνήματα που ευτυχώς ξεπέρασα με αρκετή ευκολία, λίγο μεζέ - που έγινε λιγότερος μιας και μας βούτηξε μέρος του το εξωτερικό σκυλί, ναι υπάρχει κι άλλο του σαλονιού, Tamar μην βλέπεις είπα τι γράφω... - αλλά πάνω απ' όλα με έναν άνθρωπο που μου λείπει και μαζί του περνάω πολύ καλά.
εδώ προσπαθεί να ποζάρει αλλά λίγο η τσίκνα λίγο το άγουρο κρασί το αποτέλεσμα δεν ήταν το αναμενόμενο...

Εγώ πάλι αφού κατάφερα σε γενικές γραμμές να αντεπεξέλθω στο δύσκολο έργο επιτήρησης του αμνού, κοντοσουβλίου και πουλερικών που σιγοψήνονταν ένιωσα ότι πλέον είμαι έτοιμος για όλα (μη νομίζετε ότι πρόκειται για κάτι εύκολο, από μακριά μου φαινόταν κι εμένα κάποτε).
εδώ η αφεντιά μου το παίζει ότι ψήνει για χάριν της φωτογράφισης, προσέξτε το φλου της φωτογραφίας, αποκλειστικός υπεύθυνος ο μούστος που σιγοβράζει ακόμη μέσα μας...

Με τα πολλά κι αφού ξεσουβλίσαμε, τεμαχίσαμε και κάναμε αρκετές άλλες πρωτόγονες τελετουργικές πράξεις, ανεβήκαμε για ένα ντουζάκι ώστε να φύγει η τσίκνα μιας κι οι πρώτοι καλεσμένοι είχαν αρχίσει να καταφθάνουν. Αφού μαζευτήκαμε αρκετοί (ουκ έστιν αριθμός, πάντως μαζί με τα ζωντανά και τα παιδιά πάνω από 30) και μετά το καταβρόχθισμα αρκετών εκ των εδεσμάτων (εκτός των κρεατικών, αρκετές πίτες, πιτάκια, σαλατικά, πατάτες, ρύζια κ.ά συνοδευτικά), και άφθονο κρασί, είπαμε να περάσουμε στο γλυκό και τα ουίσκι (δεν καταφέραμε ποτέ να μετρήσουμε τα μπουκάλια που καταναλώθηκαν), η μουσική δυνάμωσε κι ο χορός στήθηκε για τα καλά...
εδώ σε τσιφτετέλι ο εορτάζων κολλητός μετά του ανιψιού πάνω στο τραπέζι, οι υπόλοιποι κρατούσαμε το τραπέζι και μαζεύαμε τα ποτήρια για όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες...

Μην γνωρίζοντας πλέον τι έχουμε ακριβώς πιει (γιατί φάει δεν είχαμε και πολύ τελικά, ιδίως εμείς οι ψήστες) κι έχοντας διασκεδάσει πραγματικά, αποφασίσαμε να το διαλύσουμε (μιας και με μαρτυρία - ανεπιβεβαίωτης από άλλον πρέπει να τονίσω - ο εορτάζων αλληθώριζε προς το τέλος, μπορεί να συμβεί αυτό από κατανάλωση αλκοόλ;).
Το πρωί - άντε προς μεσημέρι - Κυριακής και μετά από 1-2 καφέδες, είπαμε να ξαναστρωθεί το τραπέζι για να φάμε / πιούμε και τα υπόλοιπα, με τη μισή σχεδόν χθεσινοβραδινή παρέα. Στα χωριά είθισται τελικά να κρατούν 48ώρο οι εορτές, κι αφού πίναμε εναλλάξ καφέ / κρασί, εκεί κατά το απόγευμα είπα να πάρω το δρόμο της επιστροφής.
Πάντα όταν έφευγα από ένα μέρος μου στοίχιζε, πάντα βγάζω εισιτήριο μιας κατεύθυνσης και ποτέ μετ' επιστροφής παρότι είναι φθηνότερο, ίσως γιατί ποτέ δεν ξέρω αν θα επιστρέψω, ίσως γιατί μου είναι πιο δύσκολο να φεύγω παρά να έρχομαι...
Όμορφα πέρασα, όμορφα περνάω, είναι στο χέρι μας να κάνουμε μικρές ή μεγάλες αποδράσεις, είναι στο χέρι μας να περνάμε καλά όπου κι αν βρεθούμε, πόσο μάλλον με ανθρώπους που αγαπάμε βαθιά, και του χρόνου φίλε.
αυτό το post δεν χρειάζεται υστερόγραφο, είναι από μόνο του