27/2/07

Αρμαγεδών

Μπας κι ήρθε ο Αρμαγεδών και δεν το πήραμε είδηση; Μια ο ταξίαρχος με το στρινγκ, μια ο υποτιθέμενος τάφος του Ιησού, μια που όλο και περισσότεροι αφροαμερικανοί (sic & πολιτικά ορθό αμερικανιστί) παίρνουν Oscar… που πάμε λοιπόν;

Κι ενώ το πολιτικό μας κλίμα είναι εντελώς μπάχαλο, έρχεται κι ο επίτιμος να μας αποτελειώσει: "Δυστυχώς θα κερδίσουμε τις εκλογές…" Μια μόνο λέξη – δυστυχώς – κι όλα γίνονται άνω κάτω. Δε μπορώ παρά να συμφωνήσω ότι ο γκαντεμοδρακουμέλ διατηρεί όλη του τη διαύγεια παρά το προχωρημένο της ηλικίας (ναι ζηλεύω, εγώ ήδη ρετάρω, που να φτάσω στα διπλά και τρίδιπλα που είναι ο εν λόγω). Αν προσθέσεις σε όλα αυτά ότι έχασα προχθές και στη μπιρίμπα είναι πλέον σαφές και σίγουρο: αυτή η έκλειψη έχει φέρει τα πάνω κάτω. Προμηθευτείτε φυλαχτά, μαντζούνια κ.ά γιατροσόφια για να ξεπεράσουμε την κρίση αδέλφια.


Υ.Γ: τα παραπάνω έχουν παρατεθεί με εντελώς τυχαία σειρά αξιολόγησης, δεν μπορώ να ταξινομήσω ποτέ βάση σπουδαιότητας…

Update: και που το πάτε ότι κέρδισε κι ο Σαρμπέλ;

23/2/07

Με βάζετε σε σκέψεις...

Συμβαίνουν διάφορα παράδοξα τελευταία στο "βασίλειο της Κυανομαρκίας". Ο ένας κολλητός φίλος ξαφνικά μου βγαίνει «ποιοτικός» κι από εκεί που οτιδήποτε βάδιζε στα 2 πόδια ήταν προς πήδημα ως εκ του θαύματος μου γίνεται επιλεκτικός… Το – τουλάχιστον – δις ημερησίως ξεμάτιασμα νομίζω δεν αρκεί πλέον, πρέπει να πάρω δραστικότερα μέτρα. Σήμερα δε, απειλούσε ότι θα κατέβει Αθήνα, μπας και μπορέσω να του κάνω μια πλήρη ψυχολογική στήριξη, αλλά είπε ότι του προέκυψαν υποχρεώσεις, τρέχα γύρευε τώρα τι…

Ο έτερος κολλητός εντάξει το ξέρουμε ότι όταν αγαπά, αγαπά με πάθος κάποιους ανθρώπους στη ζωή του, αλλά τέτοια εμμονή πια με τον συγκεκριμένο, τι να πω: κι εμείς ερωτευθήκαμε αλλά δεν τρελαθήκαμε … κλπ. Μα ούτε μια απιστία βρε παιδί μου; Δεν σε αναγνωρίζω πλέον.

Προς στιγμή θεώρησα ότι κάτι ο ανάδρομος φτεροπόδαρος κάτι τα τρίγωνα / τετράγωνα και άλλα γεωμετρικά σχέδια των πλανητών μου παίζουν άσχημα παιχνίδια. Ξέρεις τι είναι από το πουθενά να αλλάζουν οι σταθερές σου; Εκεί δηλαδή που σου φαίνονται όλα να έχουν ένα ρυθμό και μια καθημερινότητα που αναγνωρίζεις και περιμένεις, εκεί σου έρχεται το καινούργιο και στ’ ανατρέπει όλα..

Ξέρω κι εγώ, μπορεί τελικά να είναι μια φάση. Διαφορετικά θα πρέπει να προσαρμοστώ σε νέα δεδομένα (όχι ότι έχω και μεγάλο πρόβλημα, αλλά έτσι για να λέμε).

Εγώ πάντως θα σας στηρίξω ότι κι αν αποφασίσετε να κάνετε στη ζωή σας, απλά: να μου τα λέτε με τρόπο κι όταν έχω πιει ήδη κανένα μπουκαλάκι ουίσκι μη με’ βρει τίποτα μεγάλον άνθρωπο… Φιλάκια σας πολλά

21/2/07

Birimba's grumble (ελληνιστί: μπιριμπομουρμούρα)

Δεν πρόκειται να σας ξαναπαίξω μπιρίμπα αν δεν:

  1. είστε συγκεντρωμένοι στο παιχνίδι κι όχι στο τι λένε στην τηλεόραση, στο κινητό/σταθερό, στο απέναντι μπαλκόνι ή τι είπε ο προϊστάμενος / γκόμενος(α) / κ.λ.π. νωρίτερα την ίδια μέρα
  2. σταματήσετε να μου ζητάτε μαργαρίτα (οκ κάνω την καλύτερη στην Αθήνα, αλλά όταν είμαι συγκεντρωμένος), αναψυκτικά, να βάλω πλυντήριο/σίδερο κ.ά εργασίες που δεν με αφήνουν να συγκεντρωθώ στο παιχνίδι
  3. κόψετε να αλλάζετε θέσεις (αφού το βλέπετε, όπου και να κάτσω μπορώ να κερδίσω… ακόμη και πριν την αγαπητή φίλη που δε μ’ αφήνει να πάρω ούτε ένα φυλλαράκι από κάτω)
  4. πάψει η συγκεκριμένη ηττοπαθής φίλη να είναι ηττοπαθής (έχεις να κερδίσεις μήνες αγάπη μου…)
  5. μου κάνετε τα νεύρα κρόσσια κάθε φορά που συνεννοείστε για το φύλλο που σας λείπει για την χιλιάρα, όταν παίζετε ζευγάρι
  6. μάθω στον billako μπιρίμπα για να φέρουμε νέο αίμα σ’ αυτό το τραπέζι πια (αφού ο 4ος αποφάσισε να μπαρκάρει, δύσκολο το βλέπω το ζευγαρωτό…)
  7. μου υποσχεθείτε ότι θα τηρήσετε τουλάχιστον 3 από τα παραπάνω

Υ.Γ.: Μη με παίρνετε κι εντελώς στα σοβαρά, είπα να γκρινιάξω εδώ λίγο, μια και στο γραφείο δεν προλαβαίνω να πάρω σειρά με τόσες διπλωματούχες που έχουν μαζευτεί τελευταία…

16/2/07

Pyramid continues...

5 ΑΧΡΗΣΤΕΣ (φαινομενικά) ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΠΟΚΡΙΕΣ

Μια και μου πέταξε το γάντι η αγαπητή Satya, ας το συνεχίσω... με κάτι επίκαιρο

  1. Μικρό η μητέρα με έντυνε με δικές της δημιουργίες – καθότι ράφτρα, κι από τις καλές – κι ήμουν πάντα με σινιέ στολές τούτες τις μέρες: αρλεκίνος, βασιλιάς, ζορό, κ.ά. πρόσωπα της επικαιρότητας (μιλάμε για πολύ παλιά έτσι; Μη μου το χτυπάτε). Έκτοτε μου είχε μείνει και όποτε αποφάσιζα να ντυθώ (όχι και πολύ συχνά η αλήθεια είναι) ή θα νοίκιαζα από κάποιο βεστιάριο glamour στολή ή θα μου την έραβε η μάνα μου.

  2. Η αλήθεια είναι ότι λόγω του παραπάνω (που ήταν πέρα από τις δυνάμεις μου να λειτουργήσω διαφορετικά) ζήλευα με τρέλα τις μεταμφιέσεις των φίλων και γνωστών που από το τίποτα και με ότι έβρισκαν από τις ντουλάπες τους ή ακόμη καλύτερα από τις ντουλάπες άλλων, ντυνόντουσαν ότι μπορούσες να φανταστείς: από πουτάνες και νταβάδες μέχρι καρικατούρες κάθε είδους.

  3. Τα σαρακοστιανά είναι το καλύτερό μου. Όλοι αυτοί οι απλωμένοι μεζέδες που παραμένουν πάνω στο τραπέζι για όσο γουστάρεις (για την ακρίβεια μέχρι να πεις: έσκασα πλέον, ας πάω να πετάξω και τον έρμο τον αητό μπας και χωνέψω) μαζί με μπόλικο τσίπουρο/ούζο/κρασί ή ότι άλλο ορέγομαι, με φτιάχνουν απίστευτα.

  4. Αυτό που με χαλάει τελευταία είναι να φεύγω τα τριήμερα. Παρότι τέλεια ευκαιρία για μικρές αποδράσεις, το ότι κάνω 3 + 3 ώρες το ελάχιστο για μια απόσταση 100 Khm, και παρότι τα έργα στην Bad Stair (ελληνιστί κακιά σκάλα) έχουν περατωθεί, μου χαλάει εντελώς τη διάθεση. Ευτυχώς που την Πάτρα την έχω φάει με το κουτάλι και ως φοιτητής και ως ιθαγενής και μάλιστα στα καλύτερά της…
    κι αυτό μου δίνει το έναυσμα για το

  5. Ο χαμός και το νυχθημερόν γλέντι στην Πάτρα ανέκαθεν ήταν το σήμα κατατεθέν αυτών των ημερών. Ωραία πάρτυ κάθε βράδυ είτε με θέμα είτε χωρίς, κυρίως από τα πληρώματα των μελών που συμμετέχουν στην παρέλαση, μια διάχυτη ευφορία στους δρόμους (καλά η μουσική που ακούγεται όλη μέρα από τα μεγάφωνα δεν ήταν και το καλύτερό μου – ειδικά όταν διάβαζα για εξεταστική, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Τα τελευταία χρόνια όμως έχει παραγίνει, αν δεν έχεις συγγενή / γνωστό / κλείσει ξενοδοχείο από μέρες, το πιθανότερο είναι να βρεθείς στην Ακράτα στην καλύτερη περίπτωση και να χρειάζεται να κάνεις 60 Khm για να πας στο κέντρο των γεγονότων. Επίσης, κι αυτό από ανθρώπους που έχουν πάει – δεν το έχω επιβεβαιώσει – σε αρκετά club ισχύει το αυστηρό 2-3ωρο για όποιον εισέρχεται: από 12-3 πίνεις, χορεύεις, κλπ, και ξαφνικά ανοίγουν τα φώτα, βγείτε εσείς οι παλιοί για να μπουν κι οι επόμενοι… Αν όντως συμβαίνει απαράδεκτο. Τεσπά, μη γκρινιάζουμε μέρες που είναι, όποιος αποφασίσει να πάει καλά θα περάσει ούτως ή άλλως, αρκεί να είναι προετοιμασμένος και με καλή παρέα, γιατί όπου υπάρχει αυτή όλα τα’ άλλα περιττεύουν.

    και το μπαλάκι τώρα σε: provato, sikia, mistiria, kourouna, mindstripper (σόρυ αν έχουν ξαναπροταθεί αλλά αυτοί μου ήρθαν στο μυαλό).
    Καλό τριήμερο σε όλους, διασκεδάστε όσο μπορείτε

15/2/07

Πρωινό ξύπνημα ή μην του μιλάτε του παιδιού...

Το πρωινό ξύπνημα είναι από τα χειρότερα πράγματα που μπορούν να μου συμβούν. Από μικρό παιδί, στις πρώτες τάξεις δημοτικού δηλαδή, όταν πρωτάρχισε να γίνεται αναγκαστικό το ξύπνημα ήμουν χάρμα ειδέσθε. Μαχμουρλής, δεν δεχόμουν ούτε την καλημέρα από τους γονείς και τον αδελφό μου, μουρμούριζα ακατάληπτες εκφράσεις (τις θεωρούσαν βρισιές τότε αλλά δεν ήταν, πιο πολύ παρατήστε με ήταν) και μέχρι να κατεβάσω τις πρώτες τρεις τέσσερεις γουλιές γάλα (με κακάο τότε) - καφέ μεγαλώνοντας δεν ήταν να μου μιλάει άνθρωπος. Οι δικοί μου ευτυχώς το αντιλήφθηκαν νωρίς και μάλιστα το διακωμωδούσαν, ποσώς με ένοιαζε, αρκεί να έβρισκα το ρόφημα και την ησυχία μου.

Το πράγμα δυσκόλεψε σημαντικά στο στρατό, ειδικά κατά την περίοδο στο κέντρο, όπου είχα κάνα δεκάλεπτο όλο κι όλο από το ξύπνημα μέχρι την αναφορά. Γρήγορα όμως βρήκα λύση έχοντας έτοιμο τον καφέ από βραδύς, ώστε να έχω προλάβει να πιω τις απαιτούμενες τζούρες και να κάνω κι ένα τσιγάρο πριν αρχίσω να ακούω τις αγριοφωνάρες του λοχία. Κατόπιν που έμεινα μόνος για αρκετά χρόνια είχα βρει την λύση του φιλτραρισμένου καφέ, όπου όλα ήταν επίσης έτοιμα από βραδύς και το πρωί πατούσα απλά το κουμπί (ευτυχώς δεν είχα – συνήθως – κάποιον να μου μιλάει…).

Τα τελευταία χρόνια και ειδικότερα τον τελευταίο καιρό το πράγμα καλυτέρευσε, παρότι δε μένω πια μόνος, ο καφές με περιμένει και η μόνη παραχώρηση που κάνω είναι να πω ένα ευχαριστώ (αρκετά μεγάλη, αφού αναγκάζομαι να μιλήσω πριν πιω την πρώτη μου τζούρα). Ακόμη και τα σκυλιά μου το έχουν μάθει πλέον και δε μου δίνουν σημασία (ούτε μου μιλάνε) μέχρι να τους απευθύνω τον λόγο.

Τι να κάνουμε, ο καθείς με το βίτσιο του (οκ, εγώ μπορεί να έχω λίγα περισσότερα από το μέσο όρο, αλλά θα τα βγάλω σιγά σιγά, μη θεωρηθώ και κανένας περίεργος). Γιατί τώρα τα λέω όλα αυτά; Απλά αν με δει κάποιος από εσάς στο δρόμο και δεν του μιλήσω πρωινιάτικα δεν είναι ότι έχω κάτι μαζί του, δεν θα έχω πιει καφέ ακόμη.

14/2/07

This is not a love letter (?)

Το γράμμα

ένα πουλί τραγουδούσε
όπως νανουρίζουν ένα μωρό
κι' αυτοί όπου μετρούν τα όνειρά μου
ευλογούσανε το δαχτυλίδι το χρυσό

στη γεύση του ψωμιού της εβδομάδος
εκόβανε στα δύο την κλωστή
παιχνίδια έρωτα κι' αγάπης;
πόσο μακρυά μας να βρίσκονται οι ποταμοί;

το σπίτι τόχουμε φυλαγμένο
με χορταρένια κοντάρια και σπαθιά
και τα πλατάνια των ωραίων καραβιώνε
σαλεύουνε ωσάν φιλιά μεσ' το πρωί

κι' ως είναι Κυριακή ακόμα
στα φεγγαρένια σου μαλλιά δάση γιασεμιών
το προπατορικό αμάρτημά μας δύει
στης απουσίας τα σαρκάσματα των παρειών

το στόμα έχει αυτές τις αντηχήσεις
το αντρίκειο αίμα έχει αυτή τη μυρωδιά
γνώμονας τρυφερότητας το θολό βλέμμα:
έλα να πούμε την αλήθεια στα παιδιά

ό,τι ποτέ το χέρι μας αγγίζει
κάτω απ' άλλης πατρίδας μας τον ουρανό
είναι το στάρι το ευλογημένο κι' οι θωπείες
π' ανοίγουν της αγάπης τον ουρανό

ειν' η αγάπη: η αγάπη που η νύχτα παγιδεύει
χύνει τ' αστέρια όλα στον κόρφο τον κρυφό
που διώχνει μακρυά τα βότσαλα (τα ξερά ξύλα)
μη βρης ποτέ το δρόμο μακρυνό

μαζί θα τον διαβούμε με πέρδικες στο πλάι
μ' ένα τραγούδι σαν τριαντάφυλλο ανοιχτό
πάντα θα έχουμε κοινό το προσκεφάλι
κι' από μια χούφτα πάντοτες θα πίνουμε νερό

Από τη συλλογή του Νίκου Εγγονόπουλου, στην Κοιλάδα με τους Ροδόνες

Παρότι δε μ' αρέσουν οι Αμερικανιές και τούτου του είδους οι γιορτές - δεν είναι απλά ότι είμαι αντιδραστικός, μπορεί και να γίνομαι μπανάλ λέγοντας ότι όταν είσαι ερωτευμένος το δείχνεις όλο το χρόνο κι όχι μια μέρα, αρκετά έχουν εμπορευματοποιηθεί όλα - ας συνδράμω με αυτό το αγαπημένο ποίημα. Αφιερωμένο στον Γ.Ζ. επιστήθιο φίλο και αδελφό για πολλά χρόνια, που όσο μακριά κι αν είναι, βρίσκεται πάντα δίπλα μου...

12/2/07

Βροχερή Κυριακή

Κάθαρση που ήταν αυτή η βροχή, σα να ξέπλυνε μαζεμένα από καιρό ρούχα που είχαν στοιβαχτεί σε βουνό δυσθεώρητο.

Στη θέση των ρούχων σκέψεις και αισθήματα. Γράφω και σβήνω, ξανά και ξανά, σα να νιώθω ότι το Del έχει γίνει σύμβολο δύναμης, και ότι όσο απλά σβήνω τις λέξεις τούτου του κειμένου, τόσο εύκολα μπορώ να διαγράψω εμμονές που με καταδιώκουν. Τα βράδια κόβω τον ύπνο μου στα δύο, τα πρωινά τη ζωή μου. Τη χαρά που παίρνω από μικρά ή μεγάλα γεγονότα έρχεται να ακυρώσει σχεδόν αμέσως κάτι άλλο λες κι είναι προγραμματισμένο: χαρά και λύπη αγκαλιασμένες.

Η μόνη λύση είναι να μην λειτουργώ αθροιστικά, να παίρνω / χαίρομαι / λυπάμαι / μετρώ / αξιολογώ κάθε στιγμή ξεχωριστά. Κι εκτός από το πλήκτρο Del να προσθέσω και το Ins στις σκέψεις και τη ζωή μου.

Η βροχή δυναμώνει, παρασύρει ότι βρει πεταμένο, πιάνει ένα σταθερό ρυθμό, δε σκέφτομαι πλέον τίποτα, μόνο παρατηρώ. Ζηλεύω τη δύναμή της να κυριαρχεί απόλυτα, με πιάνει μια γλυκιά νύστα, σταματάει να πέφτει για λίγο, μ’ αφήνει να ξεκουραστώ…

"Περιμένω σε σταθμό τρένου. Έχεις αργήσει λίγο, βλέπω ξάφνου μπροστά μου φίλους που ετοιμάζονται να φύγουν, τους φωνάζω: αγκαλιές, φιλιά, που είστε βρε παιδιά χαθήκαμε, και τα σχετικά. Τους χαιρετώ ευχόμενος καλό τους ταξίδι, το τρένο τους φεύγει το δικό σου δεν έχει έρθει ακόμη. Ανάβω τσιγάρο και περπατώ πάνω κάτω στην αποβάθρα, όχι με ανυπομονησία αλλά με λαχτάρα και προσμονή. Ξάφνου έρχονται δύο τρένα μαζί, ένα σε κάθε κατεύθυνση. Μπερδεύομαι για λίγο, έρχεσαι ή φεύγεις; Στέκομαι στη σωστή αποβάθρα; Συναντώ άλλο γνωστό ενώ κατευθύνομαι προς την απέναντι πλευρά, μου λέει ότι σε είδε, σχεδόν δεν του δίνω σημασία, τρέχω πια για να σε προλάβω. Είμαι σίγουρος ότι είσαι εκεί και ψάχνεις με το βλέμμα να με βρεις…"

Ξυπνάω, η βροχή κόπασε. Είμαι σίγουρος ότι τελικά βρεθήκαμε. Παρότι μισό το όνειρο δε μου άφησε τη στυφή γεύση του ανικανοποίητου.

Όταν κατορθώσει και βγει ο ήλιος όλα θα είναι πιο καθαρά.

9/2/07

ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΤΩΝ ΔΥΟ ΚΟΣΜΩΝ

“Στη Γη υπάρχει μια υποσυνείδητη μνήμη που θυμάται όσα έχουν συμβεί έξω από τη Γη. Είναι μια μνήμη βαθιά κρυμμένη μέσα στα ενδόμυχα της ψυχής που θα ξυπνήσει μόλις δύο άτομα κοιταχτούν για πρώτη φορά και έτσι αναγνωρίσουν ο ένας τον άλλο. Είναι ο έρωτας.”

Κάπως έτσι τελειώνει το εκπληκτικού κειμένου και ύφους θεατρικό του Έρικ Ε. Σμιτ: «Ξενοδοχείο των δύο κόσμων». Ένα έργο που ισορροπεί μεταξύ του πραγματικού και του φανταστικού, της ζωής και του θανάτου, της κωμωδίας και του δράματος. Όλα σε σωστές δόσεις, χωρίς πολλές υπερβολές και υπερβάσεις. Μεστό και καθημερινό σαν λόγος υποστηριγμένο άψογα από την πολύ καλή φίλη και ηθοποιό Δήμητρα Χατούπη και τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης.

“ Η πίστη είναι μια μικρή φλόγα που κι αν ακόμη δεν μπορεί να φωτίσει τίποτα, μπορεί να ζεστάνει ”

Εκτός των άλλων ερωτημάτων που θέτει, οι άγγελοι έχουν τελικά φύλο; Κι αν ναι, κάνουν σεξ; Ή συμμετέχουν βάζοντας το χεράκι τους που και που στα δρώμενα και δεν είναι μόνο παρατηρητές και διεκπεραιωτές των μελλούμενων.

“ Στο ενδιάμεσο, ανάμεσα στο πριν από εμένα και στο μετά από εμένα, υπήρξε κάτι: εγώ! Υπήρξα εγώ.

Η ατομικότητα και πως βλέπει κανείς τα πράγματα από τη μεριά του είναι το παν. Στον / στην Δόκτορ S… (ο καθένας από τους θεατές ερμήνευε και το S και το φύλο από τη σκοπιά του), η καθαρίστρια Μαρία που λέει το παραπάνω ανακαλύπτει επιτέλους λίγο πριν το τέλος (ή την αρχή;) πως υπήρξε κι αυτή σημαντική μες στην ανυπαρξία των πραγμάτων που μόνο για τον εαυτό της δεν έκανε.

“ Κατάλαβα ότι η ευτυχία τελικά βρίσκεται μέσα στα ίδια μας τα χέρια. Το μόνο που χρειάζεται είναι να μείνεις ακίνητος, να τα ξεχάσεις όλα, να μη σκέφτεσαι ούτε αυτά που πέρασαν, ούτε αυτά που θα έρθουν. Αν καταφέρεις να κάτσεις σε μια πολυθρόνα μπροστά στο παράθυρο και να αισθανθείς ασήμαντος, τότε θα μπορέσεις να νιώσεις όλο το σύμπαν γύρω σου δικό σου. Η ευτυχία μπορεί να αποτελείται από πράγματα μικρά, πολύ μικρά.”

Υπάρχει τελικά μόνο αρχή και τέλος; Ή στο ενδιάμεσο κάνουμε τον απολογισμό και ανακαλύπτουμε πράγματα που θέλουμε ή δεν θέλουμε να κάνουμε; (είτε στη συνέχεια της ζωής μας είτε μετά απ’ αυτήν).

Υ.Γ: Δείτε το, έχει πολλά να πει

Doctor S... we love you

8/2/07

Τσικνο-θέατρο

Κι ενώ όλοι ετοιμάζονται να το τσικνίσουν σήμερα, εγώ λοιπόν αποφάσισα με το έτερον ήμισυ να πάω θέατρο!!! Θες η κακή διάθεση που δημιουργήθηκε από διάφορα γεγονότα, θες το άκουσμα των χθεσινών υποψήφιων τραγουδιών για την εκπροσώπησή μας στη Eurovision, θες η μπίρα και τα φαγώσιμα που καταναλώσαμε πριν λίγο (γιατί όλα κι όλα, στη δουλειά τις κρατάμε τις παραδόσεις), μας βγήκε όλη μας η αναποδιά. Το ότι έχω να πάω θέατρο πάνω από χρόνο και το ότι δεν μου αρέσει να βρίσκομαι ουσιαστικά με τη διπλανή παρέα και να τραβάμε από το ίδιο πιάτο παΐδια έπαιξαν σίγουρα ρόλο στην απόφασή μου. Και αύριο μέρα είναι βρε αδελφέ. Σίγουρα αν είχα ένα bbq στη βεράντα και δεν είχα και τα σκυλιά μου θα προτιμούσα να κάνω κάτι στο σπίτι, γιατί έτσι μ’ αρέσει, παρεΐστικα.

Θυμάμαι μια τσικνοπέμπτη πριν 3 χρόνια, στο χωριό. Πολύ χιόνι που έπεφτε ακόμη πιο πυκνό ενώ ψήναμε τα δέοντα στη βεράντα του κολλητού. Με πρόχειρη χαρτοκατασκευή να προστατεύει τα κάρβουνα και τα κρέατα, κι εμείς μες την ησυχία που δημιουργείται όταν χιονίζει (αλήθεια δεν είναι περίεργη αυτή η ησυχία;) να χαλάμε τον κόσμο από τα γέλια μας λόγω της διάθεσης που είχαμε από την οινοποσία. Κι ύστερα βρεγμένοι και παγωμένοι ως το κόκαλο βλέπαμε το λευκό πέπλο που είχε σκεπάσει τα πάντα και την άχνα που σκέπαζε τη θάλασσα, τρώγαμε και πίναμε και ζούσαμε ως το μεδούλι τη στιγμή. Αξέχαστα και μοναδικά. Όπως κανονικά αρμόζει να περνάμε όχι μόνο τις «ιδιαίτερες» μέρες μας αλλά όλες τις μέρες.

Σας εύχομαι να περάσετε τέλεια, ότι κι αν επιλέξετε να κάνετε

7/2/07

Προορισμός

“Συ μου χάραξες πορεία…” έλεγε το τραγουδάκι, με μια μικρή δόση σαδομαζοχισμού (γνώρισμα της φυλής μας σε αρκετές περιπτώσεις).

Όταν επιτρέπουμε ή όταν θεωρούμε ότι οι καταστάσεις μας αναγκάζουν να ακολουθήσουμε μια πορεία διαφορετική από αυτή που θα επιθυμούσαμε, συνήθως φτάνουμε σε ένα σημείο που θα εκραγούμε. Η έκρηξη μπορεί να είναι μεγατόνων και να ακουστεί παντού ή εσωτερική και να κάνει κακό μόνο σε μας. Έχω πλέον αποφασίσει – και μετά από πολλές απογοητεύσεις – να λέω τα πράγματα με το όνομά τους, είτε αρέσει είτε στεναχωρεί. Τι στο καλό, μεγάλωσα αρκετά για να συμβιβάζομαι παντού, μόνο μικροί και αναγκαίοι συμβιβασμοί γίνονται δεκτοί.

Η σκάλα που οδηγεί στο πουθενά όσο περίτεχνη κι αν είναι δεν με αφορά, ο προορισμός μου είναι αρκετά σαφέστερος...

Recent Edit: Όντως σημασία έχει ν' αγαπάς είτε έναν άνθρωπο είτε αυτό που κάνεις...

5/2/07

Κραυγές

Μα τι συμβαίνει τελικά σήμερα; Ξεκίνησα με την καλύτερη των διαθέσεων και κοντεύει να φτάσει στα τάρταρα. Ο ένας ξορκίζει την ασχήμια με φωτογραφίες όμορφων σταρ, ο άλλος αναρωτιέται πόσο σκουπιδαριό έχει μαζευτεί εδώ μέσα, ο τρίτος δείχνει να χάνει κάθε αισιοδοξία, οι δύο κολλητοί μου φίλοι είναι ο ένας χειρότερα από τον άλλο, τα σκυλιά μου έχουν πέσει σε μελαγχολία και σε όλα αυτά δεν προσθέτω καμμία δόση υπερβολής.
Μήπως είναι απλά η ανάγκη μας να φωνάξουμε είμαι εδώ ρε, θέλω βοήθεια, και δεν το κάνουμε; Ή όταν αποφασίσουμε να το κάνουμε έχουμε πιάσει ήδη πάτο;
Σίγουρα ο Munch δε σκεφτόταν κάτι τέτοιο όταν ζωγράφιζε το παραπάνω, αλλά είναι η πρώτη και μόνη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό ακούγοντας και διαβάζοντας όλες σχεδόν τις σημερινές ιστορίες.
Με την ελπίδα η αισιοδοξία αύριο να ανακάμψει και με την υπόσχεση ότι είμαι εδώ για όποιον το θελήσει βάλτε στη θέση της κραυγής απόγνωσης (;) ένα ηχηρό γέλιο και κοιμηθείτε με αυτό.

Ακούγωντας 23+ τραγούδια...

Όμορφο βράδυ το χθεσινό, με τη Satya + 23 άλλοτε να φλέγονται πάνω στη σκηνή, άλλοτε να κάνουν πλάκα, με την αμεσότητα που έχει ο μικρός χώρος και την άνεση που προσέφεραν τα γνώριμα πρόσωπα από κάτω. Γνώρισα κάποιους blogers που ήδη μιλούσα αλλά δεν τους είχα δει (π.χ., τον μεγάλο χορηγό –όχι-και-όσο-βουβάλι-λέει-ότι-είναι billzouk, την όχι-και-τόσο-νευρωτική-όσο-θέλει-να-φαίνεται lexotanila κ.ά). Λαμπερή απουσία αυτή του προβατάκου – περαστικά…

Στα της συναυλίας τώρα: Τα παιδιά έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό παίζοντας από 70’s έως πολύ καινούργια, διαφόρων ειδών μουσική, βάζοντας πάντα την προσωπική τους πινελιά. Όχι Πέγκυ δεν ακούστηκε, τουλάχιστον μέχρι την ώρα που έφυγα, δυστυχώς έφυγα κατά τη 1.30 γιατί δεν θα σηκωνόμουν σήμερα. Η πιο φασαριόζικη παρέα ήταν αυτή του Star που κέρδισε στα σημεία την παρέα των κολλητών του group.

Η αγαπητή Satya (όπως κι ο έτερος βασικός τραγουδιστής Νεκτάριος) υπήρξαν στιγμές που καθήλωναν με την ερμηνεία τους και κατάφεραν να ξεπαγώσουν όσους από εμάς τραβήξαμε τα πάνδεινα μέχρι να φτάσουμε εκεί (πληροφοριακά κοντέψαμε να χάσουμε τον bill λόγω ολισθηρότητας των πεζοδρομίων, η τανίλα έκανε περίπου 1.30 ώρα να φτάσει λόγω κίνησης κ.λ.π). Ούτε ο πάγος, ούτε ο φόβος black out όμως δεν κατάφεραν να χαλάσουν το κλίμα που δημιουργήθηκε εντός. Ευχαριστούμε παιδιά για την ωραία βραδιά, όσοι δεν τα καταφέρατε να πάτε την ερχόμενη Κυριακή, δε θα χάσετε.

P.S: Thanks for all billako, σου χρωστάω ταχύρρυθμη εκπαίδευση στη μπιρίμπα και σου ξανα-αφιερώνω τη χθεσινή αφιέρωση από την γλυκύτατη Σόνια του άσματος των A-ha που προφανώς τόσο πολύ σου αρέσει…

2/2/07

Χατήρια γιοκ;

Νέα συνάδελφος, βλέποντάς με σήμερα σε διάθεση χειρότερη κι από τον καιρό μου άφησε πριν 2 λεπτά memo με τη σημείωση: να μην κάνεις το χατήρι σε κανένα, μόνο σε σένα - μουτς...

Πόσο εύκολο είναι αυτό, ειδικά πόσο εύκολο είναι να προσπαθείς να ευχαριστείς τους πάντες και να εισπράττεις από πάνω και το: σιγά μωρέ, και τι έκανες δηλαδή;

Δεν ξέρω αν φταίει η σημερινή πανσέληνος, αλλά τα νεύρα κρόσια, η αλλαγή (άλλη μια φορά) επαγγέλματος μου φαίνεται ότι θα έλθει πολύ νωρίτερα απ'ότι πίστευα.
Ουφ, αρκετά στεναχωρήθηκα, πρέπει να αλλάξω διάθεση πάραυτα, έχω να ετοιμαστώ και για τη συναυλία της Satya την Κυριακή, φιλάκια

1/2/07

Ποιός Φλεβάρης;

«Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά
με τα χεράκια της
κι εγέμισ’ από άνθη η πλάτη, η αγκαλιά
και τα μαλλάκια της...»

έγραφε ο Γ.Δροσίνης πριν αρκετά χρόνια.

Σε πείσμα του καιρού που εξακολουθεί να θυμίζει Άνοιξη, τούτο το δεντράκι φαντάζει μεν εκτός τόπου και χρόνου δίπλα στις ανθισμένες τριανταφυλλιές, μπουκαμβίλιες, κ.ά ανθοφόρα που δεν είναι Χειμώνας η εποχή τους, αντιστέκεται όμως με όλες τις δυνάμεις της και χωρίς να πρωτοτυπεί δηλώνει το αυτονόητο: Φλεβάρης είναι ο μήνας μου. Μήνας παραδοσιακά του κρύου, του νερού (όχι λόγω υδροχόου εθισμένε στα ζώδια, λόγω χιονιού και βροχών) και της Αποκριάς σαφώς. Εκτός από τους γνωστούς μασκαράδες (πολιτικούς, δημοσιογράφους, κ.ά πρόσωπα της επικαιρότητας), είπε λοιπόν να μας την κάνει κι ο καιρός κι η φύση γενικότερα και να ντυθούν Άνοιξη. Καλοδεχούμενη μεταμφίεση; Ο καθείς κρίνει από τη μεριά του, σίγουρα πάντως ο ήλιος – ειδικά ο μεσημεριανός, συνοδευμένος από βολτούλες, παρεούλα, ουζάκια, κλπ – μας φτιάχνει τη διάθεση.

Αν δείχνω σε μια semi-light (ημιελαφρά ελληνιστί) κατάσταση τώρα, φταίνε κάτι μπιρίτσες που χτύπησα πριν λίγο, και μέσα στο γραφείο μάλιστα (καμιά φορά γίνονται και έκτροπα εδώ).

Καλό μήνα σε όλους, χαρείτε το οτιδήποτε σας συμβαίνει σαν να είστε παιδιά που παίρνουν δώρα.